Hoop, daar draait het om. Hoop, dat we wat verruiming krijgen wat betreft de sociale contacten met de naderende feestdagen. Hoop, dat het vaccin blijkt te werken zonder al te veel bijwerkingen en hoop dat alles weer ‘normaal’ wordt. Het is ook niet niks.

Negen maanden geleden ben ik voor het laatst naar kantoor geweest. Wat mij betreft was dit niet zo’n grote opgave, met een tweepersoonshuishouden en een kring van collega’s verspreid over het halve land. Het betekende efficiënter werken, geen reizen en op den duur wen je er ook wel aan. Je gaat ook een beetje leven naar de omstandigheden. Waar we vroeger slechts zakelijk digitaal overlegden, worden er nu wat vaker momentjes genomen om over jezelf en je situatie te praten. Wat me ook opvalt is dat de webcam meer aan gaat. Mensen zorgen er ook voor dat het ergonomisch thuis wat beter op orde is; bij ons gestimuleerd door de directie die aan ieder een budget beschikbaar heeft gesteld om de thuiswerkplek wat te verbeteren. Zelf heb ik niet veel extra’s hoeven te investeren en geen gebruik hoeven te maken van deze regeling.  Net voor de coronagolven had ik mijn werkkamer opgeknapt en voorzien van nieuwe zonwering. Veel meer heb ik niet nodig en heb geen hekel om in deze ruimte aan de slag te gaan; of dit nu voor privé of zakelijk is. Dit houd ik nog wel een tijdje vol.

Maar dat wil niet zeggen dat het er gezelliger op wordt. Ik mis mijn collega’s om gezellig mee koffie te drinken, tussen de middag mee te gaan wandelen, eens een borrel mee te drinken of iets samen te gaan doen. En niet alleen mijn collega’s. Ook vrienden, familie en kennissen bevinden zich op afstand en als we contact zoeken moeten we dat heel bewust doen. En dat vergeten we nog weleens. Want de wereld draait ondertussen wel door. In mijn familie zijn we afgelopen jaar nogal getroffen door ernstige ziektes, en dat was niet eens Corona. Ook zijn er in mijn omgeving mensen overleden. De normale aandacht die je schenkt aan je omgeving bij dergelijke gebeurtenissen kun je niet geven. Geen arm om iemands schouder, geen traantje wegpinken samen, geen opbeurend praatje maken om de misère wat te verdrijven. Alles gebeurt op afstand.

Begrijpelijk dat mensen sterk verlangen naar samen zijn. Zeker in de donkere decembermaand, waar Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw als familiebijeenkomsten traditie zijn.

De hoop was er al in het voorjaar. Na de zomer zullen de maatregelen worden afgebouwd werd er beloofd. Toen dit niet uitkwam en de tweede golf over ons heen trok, werden we wel wat realistischer. Zonder bestrijding blijft immers het virus gewoon doorgaan. De vaccins die nu langzamerhand op de markt komen kunnen niet binnen een hele korte periode worden toegediend. Het begint al met de beschikbaarheid. Sommigen kijken jaloers naar China, Rusland en het Verenigd Koninkrijk, waar ze nu al zijn begonnen met vaccineren. Waarom zij wel en wij niet? Veel specialisten zeggen dat het eigenlijk nog te vroeg is en dat we nog Europese goedkeuring moeten krijgen. Wat heel deze pandemie duidelijk laat zien is dat internationale samenwerking op het gebied van volksgezondheid ver te zoeken is. Elk land doet maar wat, maar als we dan werkelijk tot actie over willen gaan zijn er ineens wel internationale regels.
Vol trots vertellen we hoeveel miljoen van al deze vaccins we hebben ingekocht, maar kijk je naar het vaccinatieplan dan wordt het wel duidelijk dat het nog wel driekwart jaar kan duren voordat iedereen is ingeënt. Iedereen? Als amateurvirologen weet een groeiend deel van onze bevolking dat het vaccineren gevaarlijk is of enorme bijwerkingen heeft. Ook zijn er geloofsovertuigingen die hun gelovigen verbieden zich te vaccineren. God zal deze orthodoxe gelovigen beschermen, of we zijn er binnenkort vanaf als blijkt dat dit tegenvalt.  ‘Ik doe niet mee’, is dan het antwoord van de anti vaxxer en aangezien we in Nederland in een vrij land leven zou het weleens kunnen zijn dat de groeps-effectiviteit van het vaccin negatief gaat uitvallen als het percentage gevaccineerde mensen lager is dan de norm om de verspreiding tegen te gaan.
Sommige landen en bedrijven zijn streng en willen onderdanen, medewerkers. bezoekers of gebruikers van hun diensten verplichten om aantoonbaar gevaccineerd te zijn.  Er wordt op andere plekken om het hardst geroepen dat de democratie op de tocht staat en de vrije wil. Zonder slag of stoot zullen dergelijke regels niet worden ingevoerd. Aantoonbaar is wel dat bij een goede naleving van vooral de afstandregel en niet-in-contact-komen-met-elkaar de verspreiding aanzienlijk verkleind.

Maar ga er maar aanstaan na bijna 10 maanden binnen zitten. Ondanks het zeker nog niet geruststellende signaal dat demping van het virus nog ver weg is, zien we hoe langer hoe meer bewegingen van mensen. Ze stappen weer in de auto’s en lopen rond met het idee dat ze met een vies neusmondkapje de ziekte wel op afstand kunnen houden.

Er is nu al sprake dat er een derde golf op komst is. Ik ben niet verbaasd.

De hoop verblindt de mensen en het geduld raakt op. Wat valt daar tegen te doen?